*સરેડે ચડી ગયું*
-- વાસુદેવ સોઢા
" તમને આ ધોરણ ફાવશે?" આચાર્યએ કહ્યું. તેમનો આદર છલકાતો હતો. એ પોતે ઉત્સાહી અને ખંતીલા તથા મહેનતુ લાગ્યા.
" ઓહોનું.... ફાવશે..! ગમે તે ફાવશે. નહીં ફાવે તે બાબત શીખી લઈશ .પૂછી લઈશ. તમારી બધાની મદદ લઈશ." મેં કહ્યું.
" એમ કરોને જો તમને અનુકૂળ હોય તો હમણા આ ધોરણ ખાલી છે. એ હમણાં સંભાળો..! પછી પરમેનેન્ટ ફાળવીએ." આચાર્યએ હાલ તુરત અવેજીની જવાબદારી સોંપી.
એમણે સૂચવેલા ધોરણના વર્ગખંડમાં ગયો. થોડા કોલાહલ કરતા, કલરવ હતો. બાળકો નાના હતા. એટલે એનો કોલાહલ પણ કલરવ જેવો લાગે.
એકાદ દિવસ વીતી ગયો હતો. બાળકોને થયેલું આપણને ભણાવનારા આ નવા સાહેબ છે. હજી બાળકો સાથે અનૌપચારિક વાતો ચાલતી હતી. એમાં ગણિત હોય ને ભાષા પણ હોય. નદી અને જંગલની વાતો પણ હોય. અને પછી ચાંદા-સૂરજની કવિતાની વાત હોય.
થોડીક બાળકો ની વાતોની ખલેલ હોય. અને થોડીક નાની-નાની ફરિયાદ હોય.- આ મારી જગ્યાએ બેસી ગયો, આ મારી બુક લઇ ગયો, આણે મને માર્યું..! એક બે છોકરા ટચલી આંગળી ઉંચી કરીને ઉભા હોય. આ બધાની સમસ્યા પણ હોય. તેનું સોલ્યુશન કરવું એટલું જ મહત્વનું છે. અને ધીરજનું કામ છે.
આવું બધું ચાલતું હતું. ત્યાં એક ભાઈ એક છોકરાનું બાવડું પકડીને તોલાવતા તોલાવતા આક્રમક રીતે આવી ચડયા.
" આ જગલો આમાં ભણે છે?"
હું તો હજી બધાથી અજાણ્યો હતો. મેં વર્ગખંડમાં વિદ્યાર્થીઓ સામે જોયું.
" એલા ભાઈ..! આ વિદ્યાર્થી આપણા રૂમમાં ભણે છે?"
બધાએ એકસાથે કહ્યું,"હા આ...!"
બસની અંદર ખૂબ ગીરદી હોય અને બારણેથી ચડવા એક સાથે ઝાંવા મારતા માણસોની ભીંસમાં, બારણામાં સલવાઈ ગયેલા માણસને, કોઈ ધક્કો મારીને સામાન સોતો બસમાં ચડાવી દે, એવી રીતે જગાના બાપે જગાને રૂમના બારણેથી જગાને દફતર સોતો ધક્કો માર્યો. જગો પડતો પડતો મારી પાસે પહોંચી ગયો. મેં સમયસર એનો હાથ પકડી લીધો. અને પડવા ન દીધો.
" સાહેબ આને સરોડી નાખજો. બરોબરનોં લમધારજો. તમતમારે બે ત્રણ બૂંહટ ઠોકજો. હાળાને તોડી નાખજો. આપણી ફરિયાદ નહિ આવે. તમને કોઈ એમ નહીં કે કે આને શું કામ માર્યો..!"
પેલા ભાઈ હજી આક્રમક મુડમાં જ હતા.," આખો દિ' ભાટક્યા જ કરે છે. ઊંધો એકડોય નથી આવડતો. પાટી લીધી લઈ દીધી. પાછી વાળી નોટબુક લેવી છે, કલર પેટી લેવી છે, એ બે વસ્તુ જોહી. હવે જો ભણતો હોય તો....!"
જગાને મારી બાજુમાં બેસવાનો ઈશારો કર્યો. એ મારી સામે જોયે રાખતો હતો. એને થયું હશે કે અમને રોજ ભણાવતા એક કરતા આ કોઈ જુદા લાગે છે. મારા બાપે મને જુદા રૂમમાં ધક્કો મારી નથી દીધો ને..!? પણ તેણે તેના સહાધ્યાયીઓને જોયા. ખાતરી થઇ ગઈ કે તે બરાબર આ રૂમનો જ વિદ્યાર્થી છે. એનું સરનામું નહોતું ફર્યું, એની એમણે ખાતરી કરી લીધી .
પછી મારી સામે જોયું. તેની આંખમાં મારા પ્રત્યે મારા અસ્તિત્વ અને મારા સરનામા વિશે પ્રશ્નાર્થ હતો. ! કારણ કે અમારા બન્નેની પહેલી મુલાકાત હતી.
" તમારું નામ?"મેં પહેલા આક્રમક ભાઈને પ્રશ્ન કર્યો .
"મારું નામ નાગજી સવા..."એણે કહ્યું.
" તમે કામકાજ છોડીને આવ્યા હોય તેવું લાગે છે."
" હા"
" નાગજી ભાઈ આ તમારો દીકરો છે?" મેં પૂછ્યું.," એનું નામ શું છે?"
" એ એનું નામ જગલો છે."
" તમે એના નામે ક્યારેય બોલાવ્યો છે?" મેં કહ્યું.
" જંગલો જ કરીએ છીએ.ભારે વનાની છે..સાબ..તમતમારે સોલરાવજો."
મેં હાજરી પત્રકમાં જોઈને કહ્યું" પણ એનું નામ તો જગદીશકુમાર નાગજીભાઈ એવું લખ્યું છે."
" હા એ એનું નામ જગદીશ જ છે."
" જગલો જગલો કરીને તમે એનું નામેય ભુલાવી દીધું લાગે છે."
મેં એક અખતરો કર્યો., "જો જો... તમે ઉભા છો ને..!! ચાલો ...!"મે વિદ્યાર્થીઓ સામે જોયું.
" ચાલો, જેનું નામ જગદીશ હોય તે ઊભો થાય."
એમાંથી એક છોકરો ઊભો થયો. પણ એનું નામ જગદીશ માંડણ હતું. તે ઉભો થયો. મે નાગજીભાઈ સામે જોયું .પછી પૂછ્યું," તારું નામ?"
મેં નાગજીભાઈના છોકરાને પૂછ્યું, તો એ કહે- જગલો.!! જોયું નાગજીભાઈ!!? એને તમે જગદીશ નામથી બોલાવ્યો છર ક્યારેય? માણસને પોતાના નામનું ગૌરવ હોય છે."
" અરે પણ સાહેબ એ ભારે તોફાની છે. કેટલી નોટું ફાડી નાખી. તો ય કાંઈ આવડતું જ નથી. સાવ ડોબા જેવો...!"
" તમે હું એટલું કરશો?" મેં કહ્યું.
" બોલો બારણે ટેકો દઈને ઉભા હતા. મેં ખુરશી મનાવી. તેને બેસાડ્યા.
" માર્યે કોઈને આવડતું નથી. અને આવડી પણ ન જાય."
" પણ આ ક્યાંય સખનો નથી રેતો. પછી ..ઘુસ્તાવવો જ પડે ને..!"
" સાંભળો હવે એને તમારે જ્યારે બોલાવો ત્યારે પ્રેમથી અને જગદીશ કહીને બોલાવવો .અને બીજું તમે ખેતીકામ કરતા હશો. !"
" હા એ જ વાત છે ને..! મારે આને ભણાવવો છે. એટલે તો આ હૈયાહોળી છે..." તે બોલ્યા.
" તમે ક્યારેય સાંજે આવીને, જમીને, એને પ્રેમથી અને નિરાંતે પૂછ્યું ..!?દીકરા આજે નિશાળે શું કર્યું?"
" ઓ સાબ.. હું ક્યાં કંઈ પણ વાંચી શકું છું તે પૂછી શકું.."
" તો તમદ જોઈ શકો ને ..!પછી જરાક નજર તો નાખી શકોને ...! ભલેને તમે ન વાંચી શકો.?"
"હા એ તો થાય." એ થોડો નરમ પડી ને બોલ્યા.
" બસ, બાળક માટે આપણે બાપ તરીકે આટલું કરવું પડે .તેની સાથે રાત્રે બે મીઠી વાતો કરો. એની નોટબુક જુઓ. અને ચિત્રો દોર્યા હોય એ જુઓ. તેનું લખેલું વાંચતા ન આવડે તો પણ જુઓ. એને પૂછો ભાઈ ...!આજે આ તે શું લખ્યું છે ?લખ્યું કે નહીં? થોડું પ્રોત્સાહન આપો. થોડાક વખાણ કરો. તેની કાળજી રાખતા રહો..! એટલું તો થઈ શકે ને..!!"
" હા સાહેબ, સાચી વાત છે." તે બોલ્યા.
" અને તમને તો એ ખબર જ નથી કે તમારો દીકરો ક્યાં? અને કોની પાસે ભણે છે? હું તો હજી કાલે જ આવ્યો. મારા પહેલા કોની પાસે ભણતો હતો ખબર છે?"
નાગજીભાઈ તોલો ખંજોળવા લાગ્યા.," સાચી વાત છે .એની મને ખબર નથી."
" તો નાગજીભાઈ..! આટલી નાની નાની વાતોનો ખ્યાલ રાખશો, તો જગદીશને મારવો નહીં પડે. ને ભણવામાં આપોઆપ ધ્યાન આપશે. એને માટે વાલીએ ધ્યાન આપવાની પહેલી ફરજ છે.. !"
નાગજીભાઈ ગયા.
લગભગ પંદરેક દિવસ પછી મળી ગયા. મેં પૂછ્યું," કેમ છે નાગજીભાઈ ?"
" સાહેબ મારો જગદીશ લાઈન ચડી ગયો. મારો બેટો લખે છે .કવિતા જાય છે. અને ડાન્સ પણ કરે છે ...હો..!!"
"કોણ સાંભળે છે એની કવિતા?'
" અરે અમે આખું ઘર સાંભળીએ છીએ. મજો પડી જાય છે હો.... જલસો આવે છે...!" નાગજીભાઈ ના ચહેરા પર સંતોષનું હાસ્ય હતું.અને જગદીશ માટે ગૌરવ દેખાતું હતું.
અને તેઓ હસતા હસતા બોલ્યા," સાહેબ ,બધું સરેડે ચડી ગયું છે હવે.....હો. "
********
No comments:
Post a Comment